این چراغانی درحد بضاعتمان است، نه ارادتمان. اگر دستمان می‌رسید، همه‌ی ایران، اصلاً همه‌ی دنیا، را چراغان می‌کردیم. همه‌ی هنر و سلیقه‌ی ایرانی‌مان را یک‌کاسه کرده‌ایم در حرم و صحن انقلاب. حتی پنجره‌فولاد را که آبدیده شده از این‌همه اشک اشتیاق، خوش‌آب‌ورنگ کرده‌ایم با این رشته‌های رنگین. سقاخانه، گنبد، گلدسته، نقاره‌خانه، همه ستاره‌باران شده‌اند و برای آسمانیان چشمک‌های رنگی می‌زنند.

امشب همه باید بیایند حرم امام‌رضا(ع)؛ چه آن‌ها که در مشهد هستند و چه آن‌ها که نتوانسته‌اند بیایند. سفر دل که زاد و توشه و پای رفتن نمی‌خواهد. امشب باید در ورودی‌های مشهد تابلو بزنند «جمعیت: 80میلیون». امشب حرم دیدنی است. این‌همه چراغک‌های رنگی را از این ایوان به آن ایوان و از گنبد به گلدسته کشیده‌اند تا هرکس که به حرم پا می‌گذارد، دردهایش را فراموش کند. این حس آرام‌بخش، مقدمه‌ی شفاگرفتن است. به‌خدا نمی‌خواهم بازی با کلمات راه بیندازم. بارها دیده‌ام و دیده‌اید که «راضی‌برگرداندن» معجزه‌ی هر روز امام‌رضاست.

این چراغانی، جلوه‌ی فرشته‌هایی است که همیشه در این بارگاه، در خدمت این آقا، دست‌بر‌سینه‌اند تا او لب تر کند و آن‌ها به‌سر بدوند و فرمانش را اجرا کنند. امشب هر چراغک رنگی را یک فرشته ببینید و یقین کنید که هر فرشته را آقا برای رسیدگی به درددل شما به خدمت گمارده است. به‌سوی این چراغک‌ها دست دراز کنید و اجابت بچینید. امشب به هر نفر یک چراغک رنگی می‌رسد.

فقط، به آبروی خود امام رئوف، بزرگ‌ترین دردمند دعاگوی اجابت‌گر امشب را فراموش نکنیم. گره از کار غیبت او باز شود، همه‌ی گره‌های کور کارمان باز می‌شود. امشب، اول و آخر همه‌ی دعاهامان، دعا برای فرج امام زمانه(عج).

قرار ما امشب، حرم امام‌رضا(ع).

پ.ن. گزارش تصویری