يا رضا

يه روز دٍلُم بدجوري گِرفته بود

بوته غصه و غم تو دِلُم شکفته بود

توچِشام سيل اشک موج مِزِدش

انگاري آروم از چِشام رِفته بودش

با خودُم داد مِزِدُم که چرا تِنها شُدُم

يک گوشه نِشستُمُ وبي صِداشُدُم

توهَموحال وهواکه غرق فکر بودُم

ديدُم که زير لب مشغول ذکر بودُم

نمِرفت از لب مو ذکر يا رضا رضا

دِلُم خيلي گِرفته مددي يا امام رضا

مو همونوم که هر موقع دردي دِرُم

سر بر آستان رضا مِزِرُم

مُدُنم که آقا جواب مو ره مِدِ

مو که نِه هر کي بِيه جواب مِدِ

آقامان خيلي کِريمه به خدا

دست بيچيره هارِه ميگيره به خدا

آقانگاه نِمِکنه که سفيدي ياسياه

خوبارِه که دوست دِره امانگاه مِکِنه به بَدا

دِلِتِ گره بزن به پنجره فولاد آقا