سلام

از تو ما را حديثي در سينه هست و غمي جانکاه بر دل، که شوق انگيزترين حوادث ،غرورآفرين ترين وقايع، شادي آورترين اتفاقات، شيرين ترين گفتارها و نغزترين رفتارها توان اين که خنده اي بر لبان ما بنشاند در خود نمي بيند.

مگر نه با ولادت تو، عشق متولد شد، رشادت رشد کرد، شهامت رنگ گرفت، ايثار معنا؛ شهادت، قداست؛ و خون، آبرو گرفت؟

مگر نه با ولادت تو، زلال ترين تقوا از چشمه سار وجود جوشيد؟ مگر نه با ولادت تو " موج"، موجوديت يافت؟

مگر نه اين که " نسيم" با تولد تو متولد شد و مگر نه " صاعقه" اولين نگاه تو در گهواره بود و مگر نه "عشق" در کلاس تو، درس مي خواند و مگر نه " ايثار" به تو مقروض شد و مگر نه " آفرينش" از روح تو جان گرفت؟

پس چرا ما خبر " ولادت" تو را هم که مي شنويم، بغض گلويمان را مي فشرد؟