به بهانه‌ی سالروز ولادت امام محمّد بن علی الباقر علیهما السلام
اگر می‌دانستیم، دنبال خیلی چیزها نمی‌رفتیم. نادانی، چه بلاها که بر سر انسان نمی‌آورد!
در گذرگاه های پرپیچ و خم زندگی، آن هنگام که پای مرگ و زندگی روح در میان است، علم بشری به کار نمی‌آید. در چنین هنگامه هایی باید به محضر حاملان علم الهی شتافت و عطش روح را فرونشاند.
«ابوبصیر»، دریا را شناخته و روح خود را به جوی های روان در شوره زار نسپرده است. او خوب می‌داند که امام زمانش، محمدبن علی علیهما السلام، «باقرالعلوم» است و مانند کسی که زمین را می‌شکافد و گنجینه های درون آن را آشکار می‌کند، علم را می‌شکافد و از اسرار آن پرده برمی‌دارد.
شاید ابوبصیر در روزگار خود، همانند زمانه ی ما، مردمان سرگردان بسیاری را دیده است که این سو و آن سو به دنبال حرف ها وکارهای نامعمول و خارق العاده افتاده اند و «تعالی» را در نمایش های محیرالعقول می‌دانند. یا شاید هنوز از فریب خوردگان سامری در شگفت است که چگونه نور موسی و هارون علیهما السلام را رها کردند و خود را به درخشش گوساله ای فروختند.
به هر تقدیر، با هر کدام، یا هیچ کدام، از این انگیزه ها که باشد، خود را به پیشگاه امام باقر علیه السلام می‌رساند و می‌پرسد: «شما وارث پیغمبرید؟» و پاسخ می‌شنود: «آری».
- آیا پیامبر (ص) وارث انبیا بود و هرچه آنها می‌دانستند، می‌دانست؟
- آری.
- یعنی شما هم می‌توانید (مانند حضرت عیسی) مرده را زنده کنید و کور مادرزاد و مبتلا به پیسی را معالجه کنید؟
- آری به اذن خدا.
امام باقر علیه السلام، ابوبصیر را به پیش می‌خواند و دست مبارک خود را بر صورت و چشمان او می‌کشد. در همان لحظه ابوبصیر خورشید و آسمان و زمین و خانه ها و هرچه را در شهر بود، می‌بیند.
آن گاه امام علیه السلام می‌فرماید: «می‌خواهی به همین حال بمانی و در روز قیامت در سود و زیان مردم، شریک باشی، یا این که به حال اول برگردی و یکسره به بهشت بروی؟» ابوبصیر، تضمین امام را بر آگاهی از نهان مردم ترجیح می‌دهد و امام دستی دیگر بر چشمان او می‌کشد و به حال اول بازمی‌گرداند.
سالروز ولادت امام محمدبن علی الباقر علیهما السلام را باید بهانه ای برای معرفت اندوزی از خوان گسترده علم این امام دانست و غنیمت شمرد.
آیا همین یک روایت، تکلیف بسیاری از سرگردانی ها در وادی معرفت و کرامت را، که در جامعه امروز ما هم بازار داغی دارد، روشن نمی‌کند؟
اگر می‌دانستیم، دنبال خیلی چیزها نمی‌رفتیم. نادانی چه بلاها که بر سر انسان نمی‌آورد!
پ. ن.
براساس روایتی از اصول کافی، کتاب الحجة، باب زندگانی امام باقر علیه السلام
موضوعات مرتبط:
