از دهنم پرید و به اون رفیق پیشنهاد کردم فردا (دوشنبه که من تعطیل بودم و مجرّد) بریم ییلاق‏های اطراف مشهد (طرقبه، شاندیز و ...) و غذا رو بیرون بخوریم. اون هم از خدا خواست. تازه یادم افتاد که آخر برجه و کف‏گیر به ته دیگ خورده!
ولی نمی‏شد کاری کرد. نه فرصتی بود که از کسی قرض بگیرم، نه روم می‏شد اون بنده خدا رو منصرف کنم و زیر حرف خودم بزنم، ...
همون جور که سر پست ایستاده بودم، به آقا گفتم: مهمون خودتونه؛ پذیرایی‏ش هم با خودتون. من هیچ کاری ندارم!
صبح بعد از نوش جان کردن صبحانه در آسایش‏گاه (جاتون خالی؛ این هم از چیزهایی بود که دوست فکرش رو نمی‏کرد قسمتش بشه)، به طرف خونه به راه افتادیم. به خاطر خستگی دیشب، باید می‏خوابیدیم و من خدا خدا می‏کردم که دیر بیدار شیم و بیرون رفتن، منتفی بشه.
وارد خونه که شدیم، طبق عادت! سراغ آشپزخونه رفتم ببینم چه خبره. چشمم به اجاق گاز افتاد که دو تا قابلمه روش خودنمایی می‏کرد. سبحان الله! خانومم، بدون این که بهش گفته باشم، چلو مرغی گذاشته بود که بیا و ببین!
نفس راحتی کشیدم و خدا رو شکر کردم که باز هم به آبروی امام رضا علیه السلام، کمکم کرد.
ظهر دستپخت عیال رو برداشتیم و راهی طرقبه شدیم. خیلی خوش گذشت و قضیه هم کاملاً ختم به خیر شد؛ چون رفت و برگشتمون هم با اتوبوس واحد بود و خرجی نداشت.
شب خانومم گفت که یهو به دلش افتاده برامون غذا درست کنه. کی به دلش انداخته بود؟!