1. می‏پرسند: چطور این افتخار نصیبت شد و توفیق نوکری آقا رو بهت دادن؟ خیلی پی‏گیری کردی؟ چند سال توی نوبت بودی؟ پارتی داشتی؟
می‏گم: من که لیاقتش رو هیچ وقت در خودم نمی‏دیدم و نمی‏بینم. هیچ کار خاصی هم نکردم. فقط آرزوش رو داشتم؛ آرزویی خیلی دور از دسترس. وقتی هم که آقا لطف کرد، همه‏ی کارها ظرف دو-سه هفته جور شد.

2. یکی از شب‏های عید امسال، مشغول خدمت‏گزاری بودم. مثل همیشه سعی می‏کردم با صبر و حوصله و برخورد خوب، زائرا رو راهنمایی کنم. برق خوشحالی و رضایت رو توی چشم مهمون‏های آقا می‏دیدم و کیف می‏کردم.
همون جا آرزو کردم یه بار هم که شده، توی مدینه خادم زائرای مادرش بشم و با همین ملاطفت دورشون بگردم. یاد برخوردهای توهین آمیز وهابی‏ها با زائران شیعه افتادم؛ دلم گرفت و آرزو کردم ...

3. ...