نگران بودم که به خاطر کمی وقت، در زیارت کاظمین حال مناسبی نداشته باشم، ولی لطف این دو امام، نوکر پسر و پدرشون رو نا امید نکرد و توی راه، این چند بیت به زبونم اومد که توی حرم امام موسی کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام بخونم:

قصه‏ای دارم از دیاری دور
از حریمی پر از نگاه خدا
از زمینی که قطعه‏ای ز بهشت
شده از مقدم دو تا آقا

من که از هجر یار دلتنگم
شور آن سرزمین به سر دارم
می‏دهد بوی مادرم جایی
که کنار پدر، پسر دارم

مردمان گر چه گردمان بسیار
باز هم ما تکیم و تنهاییم
وارث غربتیم نسل به نسل
چون همه از تبار زهراییم

ارث مادر نشانه‏ای دارد
هر که با فاطمه‏ست، پنهان است
یا که در خانه هم ندارد کس
یا که یک عمر، کنج زندان است

دوری و انتظار یار و دیار
زودرس می‏شود چنین پیری
از پدر مانده گوشه‏ی زندان
سجده و ناله‏های زنجیری

گرد خود چند مرد جنگ نداشت
تا کشد از نیام، شمشیرش
نیمه‏شب درد را نهان می‏کرد
در دل دانه‏های زنجیرش

از غریبیّ پاره‏ی دگرم
قضه‏های دراز یاد من است
همسری بی‏وفا و زهر و عطش
روضه‏ی غربت جواد من است

روضه‏های غریبی پسرم
تا غروب مدینه پل دارد
زود پرپر شد از خزان ستم
مثل مادر که عمر گل دارد

رنگ و بویی ز کربلا دارد
هر که تا کاظمین می‏آید
از کنار دو پاره‏ی جگرم
بوی جدم حسین می‏آید

بعد سقای تشنه‏کام شهید
خیمه‏های تو را که دارد پاس؟
یاد غم‏های عمه‏ام زینب
رحم الله عمّی العباس