شاید بزرگ‏ ترین ویژگی مادر، غم‏گساری‏اش باشد. هیچ‏کس در خانواده نمی‏تواند مثل مادر به درد دل دیگران گوش کند و به طریقی، بر زخم‏های درون آن‏ها مرهم بگذارد.
سال‏روز ولادت مادرترینِ همه‏ی مادران عالم را به درستی «روز مادر» نامیده اند. بانویمان فاطمه‏ی زهرا - سلام الله علیها - را از آن رو «مادرترین » می‏گویم که مادری را از همان کودکی آغاز کرده و آن را به کمال رسانده است، تا آن‏جا که از سوی رسول اعظم - صلی الله علیه و آله - نشان «امّ ابیها» دریافت می‏کند.
مادری پیامبر (ص) کار کوچکی نیست. مادر می‏تواند غم‏گسار باشد چون پیش از همه، غم را ازچهره و چشمان اطرافیان تشخیص می‏دهد. پس از آن، پای درد دل غم زده می‏نشیند و آرام و با دقت گوش می‏سپارد. غم‏گساری مادر از همین جا آغاز شده است که دردهای عزیزش را ذره ذره به جان می‏خرد و به یک باره - و دست کم در پیش چشمان او - نمی‏شکند. شکستن مادر، لحظه به لحظه است و از همین رو، تقریباً هیچ‏کس متوجه آن نمی‏شود. دست آخر هم مادر برای غم‏گساری، تدبیری به کار می‏برد که فقط از دست خود او ساخته است.
این‏جاست که می‏گویم مادری پیامبر (ص) کار کوچکی نیست. اول آن که باید خیلی مادر بود تا غم را از چهره‏ی «رحمة للعالمین» و دارای «خُلق عظیم» تشخیص داد، پیامبر مهربان که به این سادگی‏ها لب به شکایت باز نمی‏کند. از این گذشته، عظمت درد هر انسانی متناسب با عظمت خود اوست و اگر کسی بخواهد درد پیامبری را درک کند، باید ابتدا عظمت او را در وجود خود هضم کند. فهمیدن غم پیامبر خاتم (ص) دلی به وسعت دریا می‏خواهد و فاطمه (س) - کوثر پیامبر (ص) - با همین دل دریایی غم پیامبری را درک می‏کند که به گفته‏ی خودش، بیش از همه‏ی پیامبران دیگر آزار دیده است. غم‏گسار رسول اسلام، به گردن همه‏ی مسلمانان حق حیات دارد.
فاطمه - سلام الله علیها - در خانه‏ی امیر المؤمنین - سلام الله علیه - هم علاوه بر مادری دو امام معصوم به عظمت حسنین - علیهما السلام - و دخترانی به بزرگی زینبین - علیهما السلام - غم‏گسار دردهای پنهان علی (ع) نیز هست. در زمانه ای که بی‏معرفتی به امام زمان، همه را - جز چند تن - به مرگ جاهلیت می‏میراند، همراهی فاطمه (س) حیات را به روح خسته و رنجور علی (ع) باز می‏گرداند و باز هم تاریخ را وام‏دار غم‏گساری‏اش از وجود ولایت می‏کند.
وقتی فاطمه (س) می‏تواند با نگاهی همه‏ی دردهای علی (ع) را تسکین دهد، یک نگاهش درد همه‏ی عالم را دوا خواهد کرد:

گر نگاهی به ما کند زهرا
دردها را دوا کند زهرا

کم مخواه از عطای بسیارش
هر چه خواهی عطا کند زهرا

روز محشر که از شفاعت خویش
حشر دیگر به پا کند زهرا

همچو مرغی که دانه بر چیند
دوستان را جدا کند زهرا (استاد مؤید)

یا وجیهة عند الله! اشفعی لنا عند الله.