تعطیلات تابستون و ایام ماه رجب باعث شده این روزها امام رضا علیه‌السلام میزبان زانران بیش‏تری از همه‌جای دنیا باشند و کار ما نوکرها هم چندبرابر بشه. از زیاد شدن کار اصلاً گله‏‌ای نیست، که ما هرچه بیش‏تر به زائران خدمت کنیم، خوش‏حال‌تر و راضی‌تریم. مشکل این‏جاست که به‌خاطر تصمیم‏‌های غلط آقایون مسئولان آستان‌قدس، مجبوریم گاهی سخت‏‌گیری کنیم و در حقیقت، به جای خدمت، زائران رو اذیت کنیم. خلاصه، این‌روزها شرمنده‏‌ی همه‏‌ی مهمون‏‌های امام رضا(ع) می‏‌شیم به‌خاطر این زائرآزاری.

نمونه‏‌ی بارز این اذیت‏‌ها، مسئولیت سنگین و بسیار سختیه که خودمون به‏‌ش می‏‌گیم «بست‏‌بستن». اگه ان‌شاءالله راهیِ زیارت امام رضا(ع) هستید، یادتون نره که هر روز نزدیک اذان ظهر و مغرب، مسیرهای منتهی به صحن انقلاب (یا همون سقاخونه) بسته می‌‏شه. به این مسیرها که حالت بلوار دارند، بست می‏‌گن. (ما که بالاخره معنی این کلمه رو نفهمیدیم.) یعنی بست‏‌های شیخ طوسی(ره)، شیخ طبرسی(ره) و شیخ حرّ عاملی(ره) حدود یک ساعت قبل اذان بسته می‏‌شن. (معمولاً تابستون‏‌ها بست شیخ بهاءالدین (بهایی) - بین مسجد گوهرشاد وصحن جمهوری - هم بسته می‌‏شه.)

حالا تصور کنید که خیلی‏‌ها این مسأله رو نمی‌‏دونند و مثلاً خانواده‌‏شون رو توی صحن انقلاب می‏‌ذارن تا برن وضو بگیرن و وقتی برمی‏‌گردند، با یه عده خادم چوب‏‌پربه‏‌دست رو‏به‏‌رو می‏‌شن که به‌هیچ‌وجه! به کسی اجازه‏ نمی‏‌دن رد بشه.

راستش من همیشه سعی می‏‌کنم یه کاری کنم که در عین مسدود کردن مسیر، زائرهاخیلی هم اذیت نشن و اون‌هایی که واقعاً کار دارن، بتونن رد بشن. این هفته مسدود کردن بست شیخ حرّ عاملی(ره) - عالم بزرگ و مظلوم شیعه که خیلی‏‌ها نمی‏‌دونن مرقدش توی صحن انقلابه - با ما بود. متأسفانه دوستان اصلاً برخورد خوبی با زائران نداشتند و انصافاً اذیت می‏‌کردند. تا جایی که صدای من هم دراومد. همه می‏‌گفتند حداقل به اندازه‏‌ی کسانی که دارن خارج می‏‌شن اجازه‏‌ی ورود بدید، و حرف حقی می‌‏زدند. من هم پیشنهاد کردم برای جلوگیری از ازدحام، مثل چراغ‌راهنمای سر چهار‏راه‏‌ها عمل کنیم؛ چند دقیقه مسیر ورود و چند دقیقه مسیر خروج رو ببندیم تا رفت‌وآمد به‌طور طبیعی‏‌تری انجام بشه. ولی گوش دوستان بدهکار نبود. توی همین هیر و ویر، یکی از خادمان باسابقه‏‌ی حضرت - که به قول خودش بیست ساله توی حرمه - با یه خادم خیلی کم‏‌سن و سال‏‌تر جرّ و بحثش شد و به‌هیچ‌وجه کوتاه نمی‏‌اومد و عزمش رو جزم کرده بود که طرف رو  به قول معروف تا مرحله‏‌ی منع تشرف بکشونه! من که به جای اون آقا خجالت کشیدم... .

بالاخره یواشکی به یکی از خانوم‏‌های منتظر پشت نرده گفتم: من اگه جای شما بودم، به حرف این‏‌ها (هم‏کاران خودم) گوش نمی‏‌کردم و هُل می‌دادم و رد می‌شدم! (البته با رعایت محرم و نامحرم!)

دست آخر هم طاقت نیاوردم و ول کردم و اومدم که خودم رو به نماز جماعت مغرب و عشا برسونم. (البته پستم از نظر قانونی تموم شده بود.) بعد هم که به آسایشگاه رفتم، از دوستان شنیدم که بالاخره با ایستادگی ملت، راه باز شده و همه از سدّ خادمان حضرت رد شدند!

خدایا! به حق امام رضا(ع) زائران آقا رو از دست زائرآزاری ما خادم‏‌ها و ما خادم‏‌ها رو از دست قوانین مسخره‏‌ی مسئولان حرم نجات بده! آمین! یا ربّ العالمین!

پ.ن.ان‌شاء‌الله به‏‌زودی با یک پست مفصل درباره‏‌ی توصیه‏‌های کاربردی به زائران تابستونی آقا خدمت میی‌رسم.