دیشب توفیقی اجباری دست داد تا شب سنگین نوزدهم ماه رمضون - ضربت خوردن امیر المؤمنین علی علیه السلام - توی حرم پسرش علی بن موسی الرضا(ع) باشم. از عصر به بعد، پیامک‏بارون شده بودم که: التماس دعا. کشیک ما بعد از نماز مغرب و عشا شروع می‏شد. نماز صحن آزادی که تموم شد، با خودم فکر می‏کردم که خدا توفیق داده در بهترین زمان‏ ممکن، تو بهترین مکان روی زمین باشم و برای بهترین بنده‏ی خدا گریه کنم. این فکر، اشک شوق و شزمساری‏مو جاری کرد. تو لحظاتی که می‏شد سیمم وصل بشه - چون در سایر لحظات باید اوضاعو کنترل می‏کردیم - از خدا برای همه‏ی ملتمسین دعا، بهترین‏ها رو خواستم؛ به‏خصوص وقت گفتن «بعلی بن موسی» که همه به احترام امام رضا(ع) بلند می‏شن و رو به ضریحش می‏ایستن.
شما هم منو تو این شبای باقی‏مونده فراموش نکنید.
پ.ن. نگاه هنرمندانه‏ی دوست عزیزم محسن بخشنده، عکاس روزنامه‏ی خراسان و کلی خبرگزاری تو مشهد، رو به مراسم دیشب حرم، این‏جا ببینید.