دستم را کشیدم تا لب‌های ارادتمند پیرمرد زائر که متبرک به بوسه‌باران ضریح امام رضا علیه‌السلام بود، آلوده‌ی بوسه بر دست گنه‌کار من نشود. پیرمرد با نهایت اخلاص، ارادت خود را ابراز کرد و رفت. اشک در چشمانم حلقه زد و با خودم گفتم: «پابوس چه عبارت قشنگی است برای توصیف زیارت امام رضا(ع)! وقتی زائران برای دست‌بوسی نوکر ناقابلی از خیل خادمان حریم آقایشان خم می‌شوند، برای خود آقا باید از همان پابوس حرف زد. پابوس چه عبارت قشنگی است!»