همیشه نامه‌هایم را با سلام و نام تو آغاز می‌کردم. ولی حالا که قرار است دیگران هم این نامه را بخوانند، بگذار جای اسمت را خالی بگذارم تا هرکس که با ما احساس یک‌دلی و یک‌رنگی کرد، خود را مخاطب این نامه احساس کند، پس آغاز می‌کنم:  دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:

به مناسبت سالروز شهادت امام سجاد علیه السلام

از کربلا آمده بود ... از قربانگاه «حق». پیش چشمش، «حق» مجسّم را سربریده و سرش را بر نیزه کرده بودند. در بیابان های اسارت، در کوفه و شام، تا توانسته بود از «حق» گفته و دفاع کرده بود، که حالا حق مجسم و امام زمان، خودش بود و بار سنگین هدایت امتی امام کش را باید بر دوش می کشید. با علم امامت دریافته بود که چنین مردم مدرسه گریزی، معلمی مهربان در میان خود می خواهند تا به آنها چنان درس معرفت بیاموزد که دنیای رنگین و ننگین یزید در دیده شان رنگ ببازد و خودخواسته در مکتب اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله زانو بزنند.

 می دانست که این مردم، حق ناشناسند و ناسپاس؛ که نه حقیقت را می شناسند و نه حق شناختن او را ادا می کنند. در هیاهوی تاخت و تاز بنی امیه، در گوشه ای از خانه های گلین کوچه ی بنی هاشم، دست به کار شد و از «حقوق» سخن گفت.

«رساله‌ی حقوق» امام سجاد علیه السلام را که می خوانی، خود را در محضر امامی مهربان می بینی که خالصاً لوجه الله، دریای علمش را قطره قطره به تو می نوشاند و همان اول کار، می گوید: «اعلم!» بدان! این جمله، بیش از آن که امری باشد، هشداری است به امت پیامبر اکرم که: «چرا نمی دانید؟»

پس از آن، امام سجاد علیه السلام، تلخی این هشدار را به شیرینی دعایی درمی آمیزد که: «رحمک الله» خدایت رحمت کند! و آن گاه، پنجاه «حق» را برمی شمارد که بر گردن انسانند و در تمام حرکات و سکنات، گرد او را گرفته اند و همه، اگرچه نه به ظاهر، حقوق خدا برانسان به شمار می آیند: «بزرگ ترین حق خدا بر تو این است که او را بپرستی و هیچ چیزی را شریک او قرار ندهی، که اگر از روی اخلاص چنین کردی، خداوند برعهده گرفته است که کار دنیا و آخرت تو را کفایت کند و آنچه از آن را که دوست داشته باشی برایت نگه دارد.» و از حق خود انسان بر او می گوید و حق اعضای بدن یعنی حق زبان، گوش، چشم، پا، دست، شکم و فرج؛ و از حقوق اعمال و عبادات بر انسان یعنی حق نماز، روزه، صدقه و قربانی؛ و از حقوق پیشوایان و فرادستان؛ و از حقوق زیردستان؛ و از حقوق خویشاوندان؛ و حق دوست و رفیق، همسایه، همنشین، بدهکار و بستانکار، مشاور و مشورت جو، نصیحت  گر و نصیحت جو، بزرگ تر و کوچک تر و ... و درپایان هر بند، «لاحول و لا قوة الّا بالله» یا کلامی مشابه می گوید؛ شاید یعنی اگر توفیق ادای همه این حقوق را هم یافتی، به خودت نگیری.

اینها را که می خوانم و می بینم، تازه می فهمم که تا کربلایی شدن، چقدر فاصله دارم! تازه می فهمم که وقتی زیور عابدان چنین بر رعایت حقوق پای می فشارد، پس یعنی عبادت، فقط در این ظواهری که می دانیم خلاصه نمی شود و باید در آنچه می دانیم و عمل می کنیم، تجدیدنظر کلی کرد.

پیش از این گفته بودم که امام سجاد علیه السلام، روضه خوان کربلاست و حالا می گویم «رساله ی حقوق» او، منبر روضه های کربلاست. اگر این منبر بخواهد به روضه وصل شود، باید پرسید:

چرا حقوق حسین علیه السلام را ادا نکردند؟ اگر پیشوای مردم بود، چرا خیرخواهش نبودند و بر او شمشیر کشیدند؟ اگر معلم بود، چرا بزرگش نداشتند و به سخنانش گوش ندادند؟ اگر اینها نبود و فقط همسایه بود، چرا کمکش نکردند و آب به رویش بستند؟ اگر اینها نبود و زبانم لال، بدهکارشان بود، چرا مهلتش ندادند؟

آیا حسین علیه السلام، حقی بر گردن امت نداشت و ندارد؟

و آیا کمترین حق فرزندش، امام سجاد علیه السلام، بر امت اسلام این نیست که گنبد و بارگاهی داشته باشد؟!

به سرم زد مدل موهایم را عوض کنم؛ نه از سر جوانی و پاکیزگی، یا آراستگی و تنوع طلبی. قصه چیز دیگری بود. ما از آن دسته جوان های دانشجو بودیم که، خواسته یا ناخواسته، مهر «حزب اللّهی» به پیشانی مان خورده بود، آن هم بیشتر از روی تیپ ظاهر: ریش و مدل موی معمولی و پیراهن روی شلوار و ... به هر حال، من جزو این دسته قرار گرفته بودم. البته در راستای هماهنگی با این ظاهر، فعالیت هایی هم می کردیم. اما گاهی به نظر می آمد این ظاهر، مانعی است برای ارتباط برقرار کردن با دیگران و یک جورهایی عوض این که جذب کند، دفع می کند. با خودم می گفتم: «سر تا پا شده ایم دافعه. از نظر فکری که «بنیادگرا»ییم، ظاهرمان هم که این است. خوب کی رغبت می کند طرفمان بیاید؟» تا این که جلوی آینه راه چاره را یافتم: «مدل موهایم را عوض می کنم، قربة الی الله! بگذار یک بار هم برای خدا، دل خودمان را بی خیال شویم. ممکن است بروبچ هم تکه و طعنه بیایند؛ اشکالی ندارد، به جان می خریم. این هم جهاد است دیگر!» همین طور هم شد. اکثر رفقا بی واکنش نماندند، البته نه از نوع تندش. آنهایی هم که به زبان نیاوردند، از چشم هایشان می بارید: «فلانی! تو دیگر چرا؟ از شما بعید بود!...» اما جالب این که این تغییر ظاهر، نتیجه ای در پی نداشت، یا حداقل چندان که باید، جذب و محبوبیتی به بار نیاورد. البته هنوز امیدوار بودم...

*****

خودم را رساندم بالای «کوهسنگی»، که به خاطر بر سر گذاشتن تاجی از شهدای گمنام، حالا «جبل النور»ش هم می گویند. رفتم سر قبر شهدا، ملت هم از زائر و مجاور، بالا می آمدند. سر قبر شهیدی نشسته بودم که سایه ی حضور دو نفر دیگر را هم حس کردم. اهمیتی ندادم و مشغول فاتحه خواندن خودم شدم. تا این که سؤال یکی از آن دو نفر، چرتم را پاره کرد. دختر کوچولوی مو خرگوشی پرسید: «برای چی آمده ایم اینجا، مامان؟» مامان مانتویی که طرّه ی بیرون زده ی موهای طلایی، یا شاید رنگ کرده اش، توی چشم می زد، گفت: «این ها رفته اند به خاطر ما با آدم های بد جنگیده اند و شهید شده اند. آمده ایم ازشان تشکر کنیم.» حسابی خورد توی برجکم! یک آن به خودم آمدم: «خاک بر سرت! این ها جذب می کنند نه تو! ریخت و قیافه عوض کردن نمی خواهد؛ اگر راست می گویی خودت را عوض کن. خودت را فدا کن؛ فدای همین هایی که ظاهرشان را نمی پسندی و از باطنشان خبر نداری.»

*****

بر و بچه های حزب الله لبنان، مشکل بزرگ و قدیمی افراد و احزاب و گروه ها و تشکل ها، یعنی بحران «جذب و مجبوبیت»، را خیلی ساده حل کرده اند. مردم لبنان، از مسیحی و مسلمان و برهنه و باحجاب، «حزب الله» را دوست دارند. تازه، فقط صحبت لبنان هم نیست.

می گویید نه؟ بروید توی جستجوی اخبار «یاهو»، اسم «سید حسن نصرالله» را وارد کنید و عکس های خبری مربوط به او را ببینید. ببینید که - بر خلاف غالب تصاویر موجود در رسانه های خودمان - پوسترهای این سید دوست داشتنی فقط در دست ریشوها و چفیه به دوش ها و مقنعه لبنانی به سرها نیست. ببینید که چه تیپ هایی قربان صدقه ی سید می روند.

نیازی به تحلیل های سیاسی آنچنانی نیست؛ حزب اللّهی های لبنان آن قدر خوبند که نمی شود دوستشان نداشت. لزومی هم نمی بینند که برای «جذب»، ظاهرشان را با همه هماهنگ کنند. اصلاً روی ظاهر، این قدر تعصب کور ندارند. همین ها «بنیادگرا» هم هستند. به جای خودش دست به خشونت هم می زنند، اما در مقابل کی؟

نیازی به تحلیل های سیاسی آنچنانی نیست؛ همراهان «محمّد رسول الله» با کفار سرسختند و در میان خودشان با رحم و مهربانی.

نیازی به تحلیل های سیاسی آنچنانی نیست؛ قرآن را باز کن، سوره ی مریم، آیه ی 96: «انّ الذین امنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودّا: کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام می دهند، خداوند رحمان محبتشان را در دل ها قرار می دهد.» دقت کن! «ایمان» و «عمل صالح» هر دو با هم. «سید حسن نصرالله» با این دو بال پرواز می کند. سخت افزار و نرم افزارش هر دو درست است. نه کمیت اعتقادش لنگ می زند نه پای عملش. خدا هم مزدش را داده است، و مزد اعوان و انصارش را هم.

نیازی به تحلیل های سیاسی آنچنانی نیست؛ مگر در زیارت «امین الله» از خدا نمی خواهی که «محبة لصفوة اولیائک» و پشت سرش «محبوبة فی ارضک و سمائک» شوی؟ چه اشکالی دارد خدا این دعا را در حق «سید» و یارانش مستجاب کرده باشد؟

*****

«سید حسن نصرالله» دوستدار بندگان برگزیده خدا، از معصومین گرفته تا خمینی و خامنه ای است، و دوست داشتنی در زمین و آسمان خدا...

بی‌تردید مهم‌ترین شناسه انقلاب اسلامی ایران، شخصیت عظیم امام خمینی (رضوان‌الله علیه) است و نام امام و انقلاب در همه جای جهان به هم گره خورده است. این شخصیت از چنان عظمتی برخوردار است که چهره‌های برجسته سیاسی و مذهبی جهان لب به اعتراف گشوده و وجوه متعدد شخصیت امام خمینی(ره) را ستوده‌اند.«شیخ احمد دیدات» یکی از بزرگان عرصه تبلیغ در جهان اسلام است. این مبلغ صاحب نام اهل سنت که چند سال پیش به رحمت ایزدی پیوست، بعد از سفری که در سال 1982 میلادی، سال‌های آغازین انقلاب اسلامی به ایران داشت، در جمع مسلمانان آفریقای جنوبی به بازگویی خاطرات خود از این سفر و به ویژه دیدار با امام خمینی (ره) پرداخته است.موضوع اصلی این سخنرانی، وحدت میان شیعه و سنی است که شیخ احمد دیدات با بررسی شبهات و شایعاتی که درباره شیعیان مطرح می‌شود، به آنها پاسخ می‌دهد. آن چه در این نوشتار می‌خوانید، ترجمه بخش‌هایی از آن سخنرانی است که بیشتر با حال و هوای دهه فجر و سالروز ورود امام راحل به میهن اسلامی‌مان ارتباط دارد. این مقاله در روزنامه ی خراسان، مورخه‌ی 12 بهمن 1385 چاپ شده است.  دنبالم بیا...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: گوناگون