آخرین «امین‌الله» سال 1393 در آسایشگاه ارشاد و ایام فاطمیه روزی‌ام شد و باز هم عبارات امین‌الله برایم روضه‌ی فاطمه سلام الله علیها خواند:

«وَ اَصواتَ الدّاعینَ اِلَیکَ صاعِدَةٌ، وَ اَبوابَ الاِجابَةِ لَهُم مُفَتَّحَةٌ»؛ خدایا! صدای دعاگویان به درگاهت در فراز است، و درهای اجابت به رویشان باز.

امان از وقتی که دعاگو فاطمه سلام الله علیها باشد و دعایش «اَللّهُمَّ عَجِّل وَفاتی»!

بعد از کشیک فوق‌العاده‌ی شب تحویل سال 1394 داشتم با چای خوش‌طعم حضرت خستگی درمی‌کردم که نوایی خراسانی نگاهم را متوجه تلویزیون آسایشگاه کرد. چشمم در قاب جعبه‌ی جادو به صحن‌وسرای امام رضا علیه‌السلام افتاد و عجیب این‌که دلم هوای حرم کرد.

گاهی حتی توی حرم امام رضا علیه‌السلام، آدم دلش هوای حرم می‌کند.

کار جهان بدون تو تعطیل می‌شود
کوثر فقط به نام تو تأویل می‌شود

ذکر بهار عمر تو سوزد بهار را
امسال با عزای تو تحویل می‌شود

سال نوتان در پرتو نگاه فاطمه - سلام الله علیها - پربرکت باد.

این‌جا تک‌تک ذرات باید در خدمت زائر امام رضا علیه‌اسلام باشند. حتی به دست گرفتن چوب‌پری کهنه و رنگ‌ورورفته کم‌ارادتی به زائران است. چوب‌پر نویی از آسایشگاه برداشته‌ام و مراقب‌ام که در پایان هر کشیک، روکش پلاستیکی را با دقت رویش بکشم تا همچنان تمیز و نو بماند.

اما آن خط‌های خرچنگ-قورباغه‌ی روی روکش، بدجوری توی جشم می‌زند. چه تبلیغاتی هم به راه انداحته‌اند چینی‌ها روی همین محصول ساده: «!Works Like Magic» این چوب‌پر جادو می‌کند!

شرمنده‌ام که چوب‌پر حَرمت را هم باید از چین وارد کنیم. خودمان را که هیچ، یک چوب‌پر هم برایت نساختیم آقا!

حرم، آسایشگاه ارشاد، زیر پتو و آرزوی کودکانه‌ی همیشه‌ی من:

«یعنی می‌شه امام رضا(ع) رو توی خواب ببینم؟»

برای زیارت مجالی نمانده بود، جز همان چند دقیقه‌ی بعد از نماز مغرب‌وعشا که در آسایشگاه رو به امام رضا علیه‌السلام بایستم و «امین‌الله»ی بخوانم. باید زود از کنار عبارات می‌گذشتم، اما «صابِرَةً عَلی نزولِ بَلائِک» بغضم را ترکاند. یادم آمد که دیشب، شام وفات حضرت فاطمه‌ی معصومه سلام‌الله علیها، در چند دقیقه‌ای که کنار ضریح بودم، از دست بلاهای زندگی چه شِکوِه‌ها کرده بودم و چه اشک‌ها ریخته. صبر بر این‌همه بلا؟! آخر چطور؟!

دو عبارت بعد، جوابم را دادند: «شاکِرَةً لِفَواضِلِ نَعمائِک، ذاکِرَةً لِسَوابِغِ آلائِک»؛ «صبر» با «شکر» به دست می‌آید و «ذکر»؛ شکر بر نعمت‌های بسیار و یادآوری عطاهای بی‌شمار.

پ.ن. این نوشته در شهر مقدس قم در این دفتر خاطرات نقش بست. نایب‌الزیاره‌تان بودم.

هم شب زودتر به خانه برمی‌گشتم و هم «همه‌چیز آن‌جاست» را از دست نمی‌دادم. ولی هرچه سعی کردم به پاس یک برسم، نشد.

ساعت ده شب از صحن غدیر آمدم آسایشگاه تا خروجم را بزنم و چایی بخورم. تلویزیون سریال شبکه‌ی یک را نشان می‌داد. پرسیدم: «همه‌چیز آن‌جاست چی شد؟» میزبان کشیک سوم شب با اشاره به چای زنجبیلی که به‌راه بود، گفت: «فعلاً که همه‌چیز این‌جاست!»

راست می‌گفت. همه‌چیز همین‌جاست؛ در کنار امام رضا علیه‌السلام.