قبر پدر را که هموار می‏کرد، ضریح و گنبد و گلدسته‏های مشهد را پیش چشم می‏دید.
در دل نالید:
کو تا ضریح مادر!

اولین زائر امام رضا علیه‌السلام بود.
زیارتش که تمام شد، رو به آقا سلام داد و گفت:
در بقیع برایت گریه خواهم کرد!

دور از هم، غریبانه ایستاده بودند.
تا غریب توس نشست، غریب مدینه خمید!

می‏خواهی وارد حرم امام رضا علیه السلام شوی، به احترام می‏ایستی که اجازه‏ی ورود بگیری:
اللّهم انّی وقفت علی باب من ابواب بیوت نبیّک محمّد صلواتک علیه و آله
و قد منعت النّاس ان یدخلوا الا باذنه
فقلت: «یا ایّها الّذین آمنوا لا تدخلوا بیوت النّبیّ الا ان یؤذن لکم»
خدایا! خودت گفتی کسی بی‏اجازه وارد خانه‏ی پیامبرت نشود؛ خانه‏ی فاطمه - علیها السلام - خانه‏ی پیامبرت نبود؟ اجازه گرفتند و وارد شدند؟ در زدند یا بر در زدند؟ با ادب و احترام وارد شدند؟!

امروز روز زیارتی آقا علی بن موسی الرضا - علیهما السلام - و به روایتی روز شهادتشونه. توفیق پیدا کردم نماز ظهر و عصر رو توی حرم آقا بخونم. نوای زیبای مداح حرم به گوش می‏رسید که بعد از روضه‏ی امام رضا (ع)، دل‏ها رو راهی مدینه کرد و روضه‏ی مادرش رو خوند.

اشک غربت این دو پاره‏ی تن رسول خدا (ص) امونم نداد زیارت‏نامه بخونم. امروز، زیارتم حال و هوای فاطمیه داشت؛ گریه برای غربت آقام، تنهایی پسرش و بی‏نشونی قبر مادرش ... 

لا به لای این گریه‏ها، سلام همه‏تون رو رسوندم و برای همه‏ی آرزومندان دعا کردم.

اللّهمّ اشرکهم فی صالح دعائی و زیارتی لمشهد حجّتک و ولیّک، و اشرکنی فی صالح ادعیتهم

این صحنه هم مال شب میلاده:


به گوشه‏ی سمت چپ پایین عکس دقت کنید:

اگه که امشب می‏تونم
اسم شما رو ببرم
ممنون لطف خودتون
مدیون شیر مادرم
اولین بار تو آغوشش
شما رو صدا زدم من
مادرم کنیزتون بود
اسیر شما شدم من
مادرم! ممنونتم، فدای اون دل اسیرت
تا ابد مدیونتم برای هر قطره‏ی شیرت

اینم عکسای شب میلاد امام رضا علیه السلام که قولشو داده بودم. ببخشید بابت تأخیر هم به خاطر مشغله و هم اشکالات فنی پارسی بلاگ.

این پیامک رو شب میلاد برای هم‏سفرای کربلام فرستادم:

امشب دعاتون می‏کنم
هم‏سفرای کربلا
کاش یه شبم با هم باشیم
تو حرم امام رضا

دیشب، شب میلاد آقای همه‏مون امام رضا علیه السلام، می‏خواستم ساعت 8:30 از سر کار برم حرم و حسابی زیارت کنم. از بخت بد، کارم تا ساعت 10 شب طول کشید. ولی حیفم می‏اومد شب ولادتو از دست بدم. مشهدیا بعضی وقتا فقط مال خودشون نیستند و به خاطر التماس دعاها هم که شده، باید برن حرم!
از بس خیابونا شلوغ بود، تا رسیدم به حرم ساعت 11 شده بود. نه اذن دخولی، نه وضویی، نه نمازی ... فرصت نبود و باید توی همون چند دقیقه عرض ادب می‏کردم. سلام همه‏ی ملتمسین دعا رو به آقا رسوندم و دعا کردم. اما چیزی که بیشتر از همه اشکمو درآورد، شرمندگی از درگاه خدا بود به خاطر این همه لطف در حق من. دیشب، بیشتر اشک و دل‏شکستگی‏م به تشکر گذشت: تشکر به خاطر این که خدا تقدیر منو زندگی توی مشهد رقم زده بود؛ به خاطر این که برای همون چند دقیقه هم که شده آقا راهم داده بود؛ به خاطر این که می‏توشتم سلام چندین دل شکسته رو به امامشون برسونم؛ به خاطر این که امام رضا (ع) رو دارم، و داریم ...
پ.ن. عکسای دیشب رو توی پستای بعدی می‏ذارم، ان شاء الله.

مژده یا رسول الله!
هفتمین فرزند فاطمه‏ات هم آمد.
انّ شانئک هو الابتر...