قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
تا چشم کار می‌کند این‌جا
جمعیت است و نور و کبوتر

امشب کبوترِ دلِ تنگم
مهمان آشیانه‏ی آقاست
امشب تنم نشسته در آشوب
گویی نقاره‌خانه‏ی آقاست

آقا بگیر دستِ دلم را
از پشت آن ضریح طلایی
چشم انتظار مرهم سبزی است
این زخم، زخم کرب و بلایی

امشب حرم چقدر شلوغ است
بوی اذان رها شده در باد
مثل همیشه می‌شکند تلخ
بغضی کنار پنجره فولاد...

سعید بیابانکی

سلام
دهه‏ی کرامت و ایام شادی‏بخش ولادت خواهر و برادر آسمانی، حضرت فاطمه‏ی معصومه و امام رضا علیه السلام رو به همه تبریک می‏گم. ان شاء الله توی این ایّام مطالب ویژه‏ای روی وبلاگ می‏ذارم. به عنوان حسن مطلع، این شعر رو تقدیم می‏کنم:

مثل یک کهکشان، امام رضا
ساده دل، مهربان، امام رضا

خواندنی و عمیق و پرمعنا
مثل شعری روان، امام رضا

باز هم آتشی به پا کرده
در دلِ زائران، امام رضا

من چه هستم؟ کبوتری خسته
مثل یک سایه‌بان، امام رضا

می‌شوم میهمان سفره‏ی نور
می‌شود میزبان، امام رضا

سید سعید هاشمی

دیشب از حرم تماس گرفتند که امروز صبح، ساعت 10 مراسم شکرگزاریه. هر سال، 10 تا 17 شوّال رو به مناسبت سال‏روز ورود آقا امام رضا علیه‌السلام به خراسان، «هفته‏‌ی شکرگزاری خدمت در بارگاه منوّر رضوی» می‏گن و برنامه‏هایی با حضور خدّام برگزار می‏کنن. امروز که به خاطر بیماری نتونستم شرکت کنم، ولی یادم اومد که پارسال در چنبن ایّامی، مشکلی فکری داشتم که خیلی اذیتم می‏کرد. ولی اون روز دوشنبه، هنوز چند دقیقه‏ای از نشستنم توی «دار الحکمة» برای مراسم نگذشته بود که با خوندن مدّاح و یادآوری نعمت عظیم نوکری این درگاه، اشکم به راه افتاد و مشکلم در جا حل شد. یادم اومد که بازم شرمنده‏ی لطف امام رضا (ع) شدم ...
ممنونتم خدا به خاطر این نعمت بزرگ و امیدوارم هیچ وقت این توفیق رو ازم نگیری.
الحمد لله الّذی هدانا لهذا و ما کنّا لنهتدی لولا ان هدانا الله.

امروز، با این‏که دوشنبه‏ بود و روز پر زدن من تو حرم آقا، روز تلخی بود؛ چون به خاطر عمل جراحی که داشتم، نه خودم تونستم خدمت امام رضا علیه‌السلام باشم و نه خانومم، که این چند روز باید مثل یه بچه تر و خشکم کنه.
اما از دیروز بگم که قبل از رفتن به بیمارستان، صبح زود با هم رفتیم حرم. رفتم طرف ضریح و چون فرصت نبود، شروع کردم به خوندن «امین الله». این بار، حمّال حاجات دیگران نبودم و پرونده‌ی خودمو برده بودم خدمت آقا که نظر لطفی بکنه. از فرازهای اول این زیارت زیبا گذشتم تا رسیدم به قسمتی که امام سجاد (ع)، معلّم امین الله به ما شیعه‏ها، گونه‏ی مبارکشو روی قبر مطهّر امیر المؤمنین (ع) می‏ذاره و از خدا حاجت می‏خواد:
اللّهم فاجعل نفسی مطمئنّة بقدرک، راضیة بقضائک ...
در اوج گریه و توسل، این دو تا جمله عجیب آرومم کرد. حاجتمو با الحاح می‏خواستم، اما می‏گفتم: خدایا! منو به قضا و قدر خودت راضی و آروم کن. هر چی شد، شد.   
بی‏خود نیست وقتی از حرم بیرون می‏آی، احساس آرامش و سبکی و راحتی می‏کنی. این‏جا حرم امام رضاست؛ آرامشگاه. 

5 اکتبر
امروز زندگی من آغاز شد. هنوز پدر و مادرم خبر ندارند، ولی من به وجود آمده‌ام. و قرار است که دختر باشم؛ با موهای بور و چشم‏‌های آبی. تقریباً همه چیز درباره‏‌ی من مقدّر شده است، حتی این‌که قرار است عاشق گل‏‌ها باشم.

19 اکتبر
بعضی‏‌ها می‏‌گویند که من هنوز یک انسان واقعی نیستم و فقط مادرم وجود دارد. ولی من هم آدمم، درست همان طور که یک خُرده‏‌نان هم نان است. مادرم هست؛ من هم هستم.

23 اکتبر
همین الآن دهانم دارد باز می‏‌شود. فکرش را بکنید: ظرف حدود یک سال می‏‌توانم بخندم و بعدش هم حرف بزنم. می‏‌دانم اولین کلمه‏‌ای که یاد بگیرم چیست: ماما.

25 اکتبر
امروز قلبم خود به خود شروع به زدن کرد. از حالا تا آخر عمرم آرام و بدون وقفه می‌‏زند و بعد از چندین و چند سال، یک روز می‏‌ایستد و آن موقع من می‏‌میرم.

2 نوامبر
هر روز دارم کمی بزرگ‏‌تر می‏‌شوم. دست و پاهایم دارند شکل می‏‌گیرند. ولی هنوز باید خیلی صبر کنم تا قدم به دست‏‌های مادرم برسد؛ تا این دست‏‌های کوچک بتوانند گل بچینند و پدرم را در بغل بگیرند.

12 نوامبر
دست‏‌هایم دارند انگشت در می‏‌آورند. چه کوچولو و نازند! با این انگشت‏‌ها می‏‌توانم موهای مادرم را نوازش کنم.

20 نوامبر
تازه امروز دکتر به مامانم گفت که من دارم اینجا، زیر قلبش زندگی می‏‌کنم. وای! حتماً چقدر خوشحال شده! خوشحالی مامان؟

25 نوامبر
لابد بابا و مامانم دارند برایم اسم انتخاب می‏‌کنند، ولی حتی نمی‏‌دانند من دخترم یا پسر. من دوست دارم اسمم «کتی» باشد؛ دیگر این‏‌قدرها بزرگ شده‌ام.

10 دسامبر
موهایم دارد رشد می‏‌کند؛ صاف و روشن و براق. نمی‏‌دانم مامان چه جور موهایی دارد.

13 دسامبر
کم کم می‏‌توانم ببینم. دور و برم تاریک است. وقتی مامان به دنیایم بیاورد، همه جا آفتابی و پر از گل است. ولی من بیشتر از همه دوست دارم مامانم را ببینم. چه شکلی هستی مامان؟

24 دسامبر
نمی‏‌دانم مامان صدای پچ‏‌پچ قلبم را می‏‌شنود یا نه. بعضی بچه‏‌ها موقع تولد کمی مریض احوالند. ولی قلب من قوی و محکم است و مرتب می‏‌زند: تاپ، تاپ ... دختر کوچولوی سالمی داری، مامان!

28 دسامبر
امروز مادرم من را کشت.

پ.ن. «خاطرات یک جنین» عنوان مقاله‌ای است معروف که به قلم ناشناس در مجله‏‌ی آمریکایی Awake! شماره‌ی 22 مه 1980 چاپ شده است.