This is to notify you of a coming conference in Iran on the concept of Imam Mahdi (AS). For more details, click here.

آجرک الله یا صاحب الزمان!

سلام و عرض تسلیت!

مادر! دلم از نماز بنشسته شکست
از دست و دل و پهلوی بشکسته شکست

تا تربت بی نشانه یادم آمد
فریاد زدم چنان که گلدسته شکست!

امروز داشتم تو صحن جامع قدم می زدم که دیدم یه آقای دشداشه پوش داره چیزی از توی مشما (به قول ما مشدیا پلاستیک) در می آره و به مردم می ده. جلو رفتم دیدم تسبیح تربته. به هر کس یه تسبیح می داد و با غرور خاصی می گفت مال کربلاست. یکی هم قسمت ما شد.
با خودم گفتم: آقا امروز تسبیح کربلا برام جور کرد؛ برات کربلا دادن هم براش کاری نداره.   

سلام!
از سالن اینترنت حرم دارم می نویسم. رباعی زیر، یه روز آفتابی، سر کشیک تو صحن جامع متولد شد:

روزی که برد یار به دار دگرم
جز خدمت این حریم، چیزی نبرم

در قبر، نشانی ز حرم بگذارید
باشد که گواهی بدهد چوب‌پرم 

It"s not just a "word"; it"s a "world". I mean "Fatimah", the word that has brought so many blessings to mankind, including myself.

For me, this word has been a "miracle". Six years ago, while being a university student, I was blessed to make an Umrah pilgrimage. I had never thought of such a blessing, but as I had a great love for Lady Fatimah (AS), I always prayed that if Allah is to bless me with a pilgrimage to Mecca and Medina, He would do this during her martyrdom anniversary. Soon it was time for me to leave Mashhad for Tehran for a flight to Jeddah. I was sad because I was leaving Mashhad just at her Martyrdom anniversary evening. I imagined, therefore, that I would not be able to be in the Lady Fatimah"s land during her martyrdom anniversary.

As you may know, there is no exact date narrated for the martyrdom anniversary of our beloved Lady, and the two most popular narrations suggest the date to be 75 or 95 days after the Holy Prophet"s departure.

As a result of something unknown, known to me as one of the Lady Fatimah"s miracles, we had a 13-day delay for the flight, so we could be in Medina just the day she was martyred, according to the most popular narration.

Another miracle was the Saudis" tolerance with our holding great nightly mourning Majalis behind the walls of Baqee".

Four years ago, while just got married and looking for a good job, I was introduced to a newspaper to work for as a translator for the cultural desk. Those days we were approaching the birthday anniversary of Lady Fatimah al-Zahra (PBUH), so I was asked to search for an English article on her character to translate. Being unaware of Internet search tips then, I just typed the word "Fatimah" in Google search. In addition to other resources, the word opened "Converts to Islam" website to me. This was my first ever introduction to Muslim reverts. Finding no suitable material on Lady Fatimah (AS) to translate, I was attracted to read the "conversion stories". Sister Zaynab"s story, though not detailed, was much interesting to me, so I decided to contact her (the webmaster in fact) to know more about her reversion. This led to an interview which was published in the newspaper and was interesting to many.

As my contact with Sister Zaynab continued, I got much interested, and of course specialized, in revert Muslims. Since then, I have been in contact with several new Muslim brothers and, mostly, sisters and many interviews with and articles by them have been published and appreciated by many. Add to these finding a good job in another newspaper and proving myself as an influential person in communicating with Muslims outside Iran. These are just the blessings I can remember at the moment and I consider all these nothing but miracles of Lady Fatimah (AS).

Fatimah: don"t regard it just as a "word"; it"s a "world".     

Dear Brothers & Sisters 

Assalamu Alaikum

I am pleased to inform you of the incoming launch of an Internet-based TV production show called "Reverts Perspective" by the Revert Muslims Association. For more details, click here.

Bisme Allah ar-Rahman Ir-Raheem,

Dear Brother Ahmad,

Assalamu Alaykum

Insha"Allah this finds you well and my sister also. I apologize for not opening this sooner - so much has been going on and I have been a little behind because of it.  Insha"Allah will send on to you an article for Queensland Muslim Times which may give you a little understanding of the here and now.

With regard to your questions - Insha"Allah will answer them as they are written:

What was your view toward Imam Khomeini (RA) before your conversion?

It grieves me to tell you dear Brother that I was unknowing of this very dear and wonderful man.  Yes, I had heard of him, but we were given a lot of propaganda.  e.g.  The women"s magazines and media generally, had uplifted the position and perception of the Shah almost to that of cult idol previously, and I remember that, but it had not really touched me at all.  Similarly, when the Revolution was taking place and the Imam (r.a.) came into view, we had quite the opposite media propaganda (as you may well imagine).  Again, I was unmoved by the media.  I had the desire to know the truth of the matter, but as so much else was happening, I did not pursue this line of questioning.  Then I met a young woman who had been in Iran during the time of the Shah, having worked there.  She told me that having seen the huge gulf between the ordinary Iranians and that of the Shah and his people, she was glad that the Revolution had taken place.  She told me of many things she had seen.  In hindsight I have found the Imam"s words to uphold what I was told: One hair strand of hair of the slum-dwellers and those who gave martyrs, is far superior, in honour, to all palaces and palace-dwellers of the world.....  

So, in essence, I suppose the revolution in my life commenced with this awakening, this recognition that truth in all matters had to be searched for, one dare not be spoonfed as the public generally is, with deceitful media blurb.

How were you influenced by Imam Khomeini (RA) during your search of Islam?

My immediate search was to establish what Islam was. At this point in time I did not even fully realise the difference between sects - my whole focus was on learning Islam"s basic teachings, like a baby who has commenced to open its eyes.

However, in all my early days, I noted that not one single cleric or Muslim with whom I had normal contact said anything adverse about either the revolution or Imam Khomeini.  In fact, one of my dear sisters (Sunni) had a photograph of Imam Khomeini in her living room.  She actually went through a hard time over this eventually.  Some very strident Sunni women told her how bad it was to have a photograph at all, but to have one of the Imam???!!!  I remember this as a defining incident.  My sister told the others that this was a hero of Islam, that she was proud to have his photograph in her home for all the world to see, and if they did not like it, then perhaps they should leave, because they had not produced someone as true to Islam and the pathway of the Holy Prophet of Islam (pbuh) as the Imam (ra).    

What aspect of Imam Khomeini"s character is most significant to you?

His steadfastness in the way of Allah - which signalled  absolute belief in and submission to the Lord of the Worlds, regardless of cost, and which not only reflected the lives of Ahlul-Bayt (a.s.), but was a Guide in preparing the way for the 12th Imam may peace be upon him.

What would you say if you are asked to define Imam Khomeini (RA) just in a single word or a short phrase?

My first thought was "Guidance" but quickly followed by "Paternal".   Surely Paternal Guidance would be exactly how I would like to define him... He was surely a father to a nation, but I like to think of him as a father figure to all who are seeking truth and standing for Allah.

Were you a Muslim when Imam Khomeini (RA) passed away? How did you feel when you heard about his departure?

No, I was not a Muslim at that time, but I remember seeing his funeral cortege and the absolute anguish and grief which accompanied him.  I had never seen this before - a whole nation weeping.  I too felt a sadness, but did not know why at that time. 

Do you have any memories of visiting Imam Khomeini"s house (whether the one in Qom or in Tehran) or his holy shrine?

Yes, my memories are beautiful.  The first time I visited his holy shrine (2003) I felt a deep sadness that the world no longer had the presence of this man who had been clothed in humility and righteousness.  I felt a deep sadness that I had not been able to know or follow him as a Muslim, and somehow I hoped that he knew that - as I left I felt a deep peace and knew that being able to just visit his shrine was a blessing which I had never thought possible.  Subsequent visits to his shrine and his home have filled me with great happiness....a confirmation of what can happen to a person, a nation, or indeed the world, if the hand of faith is placed within the grasp of Almighty Allah as our gracious Imam"s life and death has witnessed. 

Thank you dear brother Ahmed, may Allah s.w.t. bless your work and your life,

wassalaam,

your sister in Islam,

Shifa

Bismillah-ir-Rahman-ir-Raheem

Dear Brothers & Sisters

Assalamu Alaikum

This blog was initially designed to be a reflection of my attendance at the Haram (Holy Shrine) of Imam Reza (AS) as an honorary service. As you can read in the "About Me" section, I can call myself nothing but a "pigeon" in his Holy Shrine. I decided to place some posts in English as I am in contact with English-speaking Muslim brothers and sisters, mostly revert Muslims. The posts may include English versions of my Farsi posts or my e-mail interviews with revert Muslims or any other useful and interesting articles. I do ask you to make comments on my articles and "correct me" by making suggestions

The first field in the comments box (Correct Me) belongs to your name, the second one to your e-mail address and the third one to your website address. Then fill in the box below with your comments. Check the first item at the bottom if you want your name and e-mail address to be saved on your computer. Check the second one at the bottom to leave a private message. At the end click the grey box on the left corner at the bottom to send the comments

عظمت حضرت زینب کبری سلام الله علیها آنچنان عالمگیر است که حتی غیرمسلمانان نیز در برابر بزرگی او سر تعظیم فرود می‌آورند. «آنیتا رای»، نویسنده‌ی غیرمسلمان هندی ساکن انگلیس، یکی ازشیفتگان بی‌شمار عقیله‌ی بنی‌هاشم است که در پی دیدن چند رؤیای صادقه، به پیامبر اسلام و خاندان پاک او علیهم‌السلام علاقه‌مند می‌شود و اولین کتاب خود را با عنوان The Essential Woman درباره‌ی حضرت فاطمه و حضرت زینب سلام الله علیهما به رشته‌ی تحریر در می‌آورد. وی در مقدمه‌ی این کتاب، اثر خود را به این دو بانوی بزرگوار اهدا و اعلام کرده است که آن را رایگان در اختیار خوانندگان قرار خواهد داد. «آنیتا رای» امیدوار است که بتواند در دوران حیات خود، دست‌کم 72 هزار جلد از این کتاب (به اخترام 72 شهید کربلا) را رایگان منتشر کند. وی همچنین کتاب‌هایی درباره‌ی پیامبر(ص)، غدیر خم و کربلا نگاشته است. آنچه می‌خوانید، ترجمه‌ی بخش‌هایی از آخرین فصل کتاب او درباره‌ی حضرت زینب(س) است.

جهان، حسین(ع)، فداکاری و حرکت بزرگ او را از طریق سخنگویش، زینب(س) شناخته است. زینب(س)، همراهی کامل برای حسین(ع) بود. این زینب(س) بود که توانست آرمان‌هایی را که حسین(ع)با خون خود آبیاری کرد، تثبیت و میان شیردلان و وظیفه‌شناسان همه‌ی ملت‌ها پیوندی تازه برقرار کند. این زینب(س) بود که با شجاعت، جنایتکارانی چون ابن‌زیاد، شمر و یزید را رسوا کرد. اگر زینب(س) نبود، توطئه‌ی آزمندان و فریبکاران، پیام کربلا و پیام اصل اسلام را محو کرده بود. زینب(س) همه‌گونه دردهای جسمی و روحی را با شکیبایی به جان خرید و همواره برای اطرافیانش مایه‌ی قوت‌قلب و آرامش بود. اکنون هر بار که صدای اذان از هر گلدسته‌ای در هر جای جهان بر می‌خیزد، مسلمانان باید این زن بی‌نظیر را یاد کنند و به نشانی قدردانی از او سر تعظیم فرو آورند.

تصور زینب(س) به صورت زنی که کارش تنها گریه کردن و بر سر زدن است، تصویری ناقص و ناعادلانه است. زینب(س) زنی بود که سال‌ها پیش از «الینور روزولت» به این جمله‌ی او معنا بخشید: «قدرت،شجاعت و اطمینان هنگامی به دست می‌آید که انسان بایستد و چشم در چشم ترس نگاه کند. باید کاری را انجام داد که آن را غیرممکن می‌پنداریم.» و تنها زینب(س) توانست به این جمله، جامه‌ی عمل بپوشاند، با این تفاوت که او کاری کرد که آن را غیرممکن نمی‌پنداشت و می‌دانست که از عهده‌ی انجام آن برمی‌آید. وقایعی مانند کربلا و ابتلائات زینب(س)، چون زخم‌هایی در وجدان ما باقی می‌مانند و ما را به یاد نبردهایی می‌اندازند که هنوز در جریان است و وظایفی که هنوز آنها را انجام نداده‌ایم. این کتاب به زنی درود می‌فرستد که می‌گریست، اما اطمینان داشت که کار به سامان خواهد رسید و این حرکت ادامه خواهد داشت؛ زنی که مجسمه‌ی شجاعت و لطافت است؛ زنی که می‌گرید، اما در به‌کارگیری اصول لازم برای موفقیت در هر کاری و رسیدن به هر هدفی به درجه‌ی استادی رسیده است؛ زنی کامل که قدرت او در نجابت، حضورذهن، شکیبایی، حساسیت، عزم راسخ، کمال عقلی و محبتش نهفته است.

کمال، پاکدامنی و وقار، سرمایه‌های گرانبهای زن است. این‌ها زیور آلاتی هستند که خدا به او داده است و عناصری هستند که قدرت شخصیتی، یعنی غرور و شادی زن را رشد می‌دهند.

«کارل ویلهلم فن هامبولت» می‌گوید: «اگر فرض تجلی هر کمال انسانی در یک موجود، فرضی خیالی نباشد، باید بپذیریم که گنجینه‌ی کامل اخلاق و نظم در شخصیت زن متجلی شده است.»

من با این جمله موافق‌ام، با این تفاوت کوچک که این فرض را خیالی و غیرواقعی نمی‌دانم. آقای فن هامبولت! اگر این «فرض خیالی» شما را در قالب شخصیت زینب(س) نشانتان دهم، باز هم باور نمی‌کنید؟

اما درباره‌ی حجاب: حجاب، نماد وقار زن است. حجاب، فقط تکه‌پارچه‌ای نیست که سر یا صورت را بپوشاند. لازم نیست زن از روی ترس یا شرمندگی یا برای کسب احترام از جانب جنس مخالف، پشت حجاب مخفی شود. حجاب، تجلی وقار است. طرز لباس پوشیدن، مدل لباس، توازن، لبخند، کلمات، خنده، شوخ‌طبعی، مهربانی، اعتبار، طرز راه رفتن و رفتار زن، تنها چیزی که به او می‌دهند، زیبایی است؛ همان چیزی که زن آن را ذاتاً در وجود خود دارد. محال است که زن خوش‌فکر، تحصیل‌کرده، خوش‌اخلاق، خوش‌زبان و روشنفکر لباسی نامناسب به تن داشته باشد. زن مورد احترام نه می‌تواند و نه می‌خواهد کاری کند که به ذات خود ضربه وارد کند.

اما حجاب ظاهری به‌تنهایی کافی نیست. زینب(س) به ما می‌گوید که بخش اعظم موفقیت یا شکست زن، به خوی درونی او بستگی دارد نه به شرایط پیرامونش. گروهی از بچه‌های شیطان حجاب زینب(س) را مورد هتک قرار دادند. شرایط پیرامون زینب(س) تغییر کرد، اما خوی درونی او تغییر نکرد و حتی قوی‌تر شد. کشیدن حجاب از سر یک زن، حمله به حقوق و آزادی او، راهی میان‌بُر برای تحقیر او و تلاش برای سرکوب کردن اوست. و چنین دست‌هایی باید در معرض مجازات «مختار» قرار گیرند.

امروز چگونه می‌توانیم به زنان تحت ستم، به حاشیه رانده‌شده، شکسته و ضربه‌دیده امید دهیم؟ آیا کافی یا اخلاقاً درست است که بگوییم تا بوده، همین بوده و سرنوشت زن از آغاز با ستم‌کشی رقم خورده است و در تمدن ما، نظام صید و صیادی هنوز ماقبل تاریخی شمرده نمی‌شود؟ من چنین گمان نمی‌کنم. باید احساس حقارت و سرشکستگی و درجه‌دو بودن را از زنان دور کنیم و به آنها بفهمانیم که جا افتادن چنین احساسی فقط با رضایت خودمان میسر بوده است. باید احساس «کنارگذاشته‌شدگی» را کنار بگذاریم، اما چگونه؟ باید با زنان خود از زینب(س) سخن بگوییم.

زنان امروز به شناخت زینب(س) و شرایط زندگی، دردها و رنج‌ها و اندوه‌ها، عزم راسخ، شکیبایی، اراده و پیروزی نهایی او در کربلا، بارزترین مصداق «هولوکاست»، نیاز دارند. زینب(س) بر زغال‌های گداخته‌ی بدترین نوع وحشیگری قدم گذاشت، جایی که انسان‌ها نقاب تمدن را از چهره برداشتند و با جنونی عریان به غارتگری پرداختند.

زینب(س) در چنین هنگامه‌ای، پرقدرت و شکست‌ناپذیر ظاهر شد، چنان‌که می‌تواند الهام‌بخش همه‌ی ما در تمام شرایط و موقعیت‌های زندگی باشد. داستان زندگی زینب(س) برای دلداری و امیدبخشی به همه‌ی خواهران ما کافی است. زنان امروز می‌توانند در وجود زینب(س)، روحی آشنا و فرشته‌ای هدایتگر بیابند. «الیزابت بلَک‌وِل»، اولین پزشک زن  آمریکایی می‌گوید: «هنر یا دانش یک زن، به‌خاطر وجود وجه اشتراک زنانگی، متعلق به همه‌ی زنان است.» قابلیت‌ها و دستاوردهای زینب(س) متعلق به همه‌ی ماست، ولی نمی‌توان شجاعت، ایستادگی، اراده و بردباری او را یک‌شبه به دست آورد، بلکه سال‌ها به طول می‌انجامد تا به جزء کوچکی  از آن برسیم. اما این راه را باید از جایی آغاز کرد.

زینب(س) بطلان یک تصور نادرست دیگر درباره‌ی زنان را نیز اثبات می‌کند و آن این‌که زن به خاطر روحیه‌ی خاص خود نمی‌تواند رهبری گروهی را بر عهده گیرد. زینب(س) پس از فاجعه‌ی کربلا، توانست جبهه‌ی یک‌دل و یک‌زبان زنان را از میان آن‌همه رنج و سختی به‌سوی پیروزی هدایت کند. او همچنین تصور قدرت تسلط مرد بر زن را نقش بر آب کرد، چون نه ابن‌زیاد آن‌قدر مرد بود و نه یزید که بتوانند زینب(س) را مغلوب و مقهور خود کنند. امروز هم علاج ضعف زنان ما در الگوپذیری از زینب(س) است.

حال برای قدرت‌بخشی دوباره به زنان چه باید بکنیم؟ از آن‌رو از «قدرت‌بخشی دوباره» سخن می‌گویم که نمونه‌ی زن قدرتمندی مانند زینب(س) را در پیش چشم داریم. البته درباره‌ی خود زینب(س)، «قدرت بخشی» را به کار نمی‌برم، چون او قدرت خود را از کسی الهام نمی‌گرفت، بلکه فقط قدرت بالقوه‌ی خود را شکوفا می‌کرد.

بنابراین باید با حوادث گذشته پیوند برقرار کنیم. هر جا که جنگی علیه باطل باشد، زینب(س) در آنجا ایستاده است. ما باید با زینب(س) پیوند برقرار کنیم تا بتوانیم پاسخ سؤالات خود را بیابیم.

جامعه‌ی غرب ما را برای «تفکر خطی» (نه عمقی) برنامه‌ریزی کرده است، به‌گونه‌ای که یا باید زندگی غربی یا زندگی صددرصد مقابل آن را انتخاب کنیم. «مری مک‌کارتی» می‌گوید: «در هتل‌های آمریکا یا باید کولر را روشن کنی یا خاموش، اما نمی‌توانی پنجره را باز کنی». در چنین فضای تفکر خطی، هر داده‌ی ارزشمندی با سوءبرداشت مواجه می‌شود.

حال چگونه می‌توان صدای زن را به گوش جهانیان رساند؟ زینب(س) به ما پاسخ می‌دهد که این کار با تلفیق «عاطفه» و «عقل» امکان پذیر است.

در مقدمه‌ی کتاب گفته‌ام که روی سخنم در این کتاب، نه‌تنها خواهران، بلکه برادران، پدران و دوستانم است.

دیدید که حسین(ع) و زینب(س) چگونه برای رسیدن به اهداف از پیش تعیین‌شده‌ی خود یک همراهی کامل ترتیب دادند.

در اینجا می‌خواهم بخشی از جملات «سوزان بی. آنتونی» را وام بگیرم که می‌گوید:

«روزگاری خواهد رسید که مردان، زنان را نه فقط در خانه، بلکه در سطوح بالاتر ملت، همراه خود بدانند. آن روز، و نه پیش از آن، همراهی کامل و یکپارچگی آرمانی بین زن و مرد پدید می‌آید که به بالاترین پیشرفت نسل بشر منتهی خواهد شد.»

دیدید که حسین(ع) چنین کرد. آن روزگار، پیش از ما فرا رسیده و حسین(ع) زیباترین شکل این همراهی را در صحنه‌ی کربلا به نمایش گذاشته است، که به خواست خدا به بالاترین پیشرفت نسل بشر منتهی خواهد شد.

زینب(س) پیش از ما، پایه‌های محکم این همراهی را با قدرت بنا نهاده است. این دو، هزار و اندی سال پیش این کار بزرگ را انجام داده‌اند و ما باید از آنها الگو بگیریم. زینب(س) و حسین(ع) در میان خود مشعل همبستگی آرمانی بین زن و مرد را برای روشن کردن راه آیندگان برافروخته‌اند.

این هفته تو حرم اما رضا علیه السلام یه مشتری خاص به تورم خورد.

داشتم توی صحن هدایت قدم می زدم که یهو چشمم به جوونی افتاد که عصای سفید دستش داشت و سرگردون بود.

-کجا می خوای بری؟

-ساختمون اداری، قسمت ... گفتن تو صحن هدایته.

-بیا با هم بریم.

تو راه با هم صحبت کردیم. از شیراز اومده بود. اونجا که رسیدیم، به کارمند ... گفت: اومدم فیش غذای حضرت بگیرم.

-کی به شما گفته اینجا فیش می دن؟ فیش غذا رو می آرن بیرون حرم، جایی که زائرا هستن توزیع می کنن.

-حالا اگه کسی جای مشخصی نداشت چی؟

-به هر حال اینجا فیش نمی دن.

دل شکستگی رو تو چشمای بی سوش دیدم. بهش گفتم «توکل به خدا» و راه افتادیم. چند قدم که رفتیم، آقای کارمند منو صدا زد و گفت: «ببرش در مهمون سرا، ولی خودت باهاش نرو. بهش بگو بره پیش آقای ... اون بهش فیش غذا می ده.»

دلم راضی نشد جوونک بره پیش یکی دیگه رو بندازه، اونم آیا بشه یا نشه. بهش گفتم: «فیش غذای امروز من مال تو.»

-نه، شما خودتون چی؟

-این غذاها مال زائراست؛ امروزم روزی شما بوده.

بهم گفت ببرمش پشت پنجره فولاد. تو راه از اومدنش تعریف کرد:

-به دلم افتاد بیام مشهد. خیلی هم مشکل مالی داشتم. داداشم می گفت: الان ده هزار تومنم برای تو ده هزار تومنه. ولی گفتم: من می رم؛ شاید ده هزار تومنم خرج نکردم. همین جور هم شد.

-شبا کجایی؟

-تا حالا مهمون امام رضا بوده م.

-تا کی می خوای بمونی؟

-قصد ده روز کرده م. باید این دفعه یه جوابی بگیرم.

قرار شد ساعت دوازده برم دنبالش و ببرمش مهمون سرا. تو مهمون سرا باز گیر دادن که از ساعت دوازده تا یک فقط مخصوص زائراست و به خادما و کارمندا غذا نمی دن. هر چی می گفتم که این بابا زائره، تو کتشون نمی رفت. خلاصه علی آقا رو اونجا گذاشتم و خودم رفتم سر پست.

ساعت شش که پاسم تموم شد و داشتم می رفتم، گفتم برم ببینم بالاخره غذا گرفت یا نه. دیدم پشت پنجره فولاد دراز کشیده و خودشو دخیل کرده و خیلی تو حاله. دلم نیومد مزاحمش بشم.

الان نمی دونم علی چی کار کرد و کارش به کجا رسید. می خواستم برم حرم بیارمش خونه که توفیق نشد. شاید هنوز هم مشهد باشه.

براش دعا کنید.