در بیست‌وپنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، کبوتر حرم را نمی‌بینید؛ ولی آوازش را خواهید شنید. این هم نشانی غرفه‌ی ناشر «و خدا ما را خواند ...»؛ هر قدر تخفیف گرفتید نوش جانتان!

شاید تا آن روز قدر کار معلمی را این‌چنین درک نکرده بودم. بچه‌های کلاس سوم راهنمایی آن ساعت معلم نداشتند و من، معلم زبان انگلیسی آن روزها، قول داده بودم که در چنان موقعیتی سراغشان بروم و برای آن‌ها که در آستانه یا اوایل سن تکلیف به سر می‌بردند، درباره‌ی مسائل مبتلابه دینی حرف بزنم. کاملاً دوستانه وارد شدم و سعی کردم لحنم اصلاً موعظه‌گرانه و تحقیرکننده نباشد. از سرریز معارف هم پرهیز کردم و فقط از مسائلی مثل تقلید، غسل‌های واجب، استبراء و... گفتم. بعد از کلاس، سیل سئوال‌ها به طرفم سرازیر شد، اما در این میان، سئوال صادقانه‌ی یکی از بچه‌ها - که کم‌وبیش سابقه‌ی شیطنت و بازیگوشی هم داشت - من را به فکر فرو برد: «آقا! ما یک توبه‌ی خیط (اساسی و درست‌وحسابی در لهجه‌ی مشهدی) لازم داریم. چه‌کار باید بکنیم؟» گفتم: «لازم نیست کار خاصی بکنی؛ فقط از خدا عذرخواهی کن و تصمیم بگیر دیگر آن گناه را انجام ندهی.»

 آن روز تازه فهمیدم چقدر مدیون معلمانم هستم و تازه فهمیدم معلم فقط آن آقا یا خانمی نیست که سر کلاس می‌آید، بلکه هر کس که گوشه‌ای از زندگی مثل بچه آدم را یاد آدم بدهد، معلم اوست. از همین رو، اولین و بزرگ‌ترین معلم، خود خداست که اسماء را به آدم تعلیم داد و وقتی که آدم به شیطان اعتماد کرد، باز هم خدا معلمش شد و یادش داد که چگونه با توسل به آن پنج معلم برگزیده، فاطمه و پدرش و همسر و فرزندانش علیهم‌السلام، رضایت خدا را بخرد. آدم آن «توبه‌ی اساسی» را از خود خدا یاد گرفت.

معلم‌های عزیز! ما همچنان به آن «توبه‌ی اساسی» نیاز داریم. یادتان را گرامی می‌داریم و حقتان را فراموش نمی‌کنیم.

پشت به دیوار باران‌خورده‌ی صحن انقلاب، روبه‌روی پنجره‌فولاد و گنبد طلا، نگران چشمه‌ی چشم‌هایم ایستاده بودم که در پایان خدمت هفتگی، آن هم در ایام فاطمیه، خشکیده بود. زیارت امین‌الله «منتخب ادعیه و زیارات» به ابتدای صفحه‌ی سوم رسیده بود و من همچنان منتظر اشک بودم که «و اعلام القاصدین الیک واضحة» دلم را به کوچه‌های مدینه کشاند. خدایا! هر کس که آهنگ تو کند، نشانه‌هایش آشکار است. هر کس در کوچه‌های مدینه به دنبال تو بگردد، گذارش به خانه‌ای خواهد افتاد که «سد الابواب الا بابه». رسیدن به این خانه، نشانی نمی‌خواهد؛ خانه‌ی فاطمه - سلام‌الله علیها - را راحت می‌شود شناخت، از در سوخته‌اش!

اتوبوسی که به سمت حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام در حرکت بود، روبه‌روی ایستگاه صلواتی پذیرایی از عزاداران فاطمی ترمز زد. چشمم به بیتی افتاد که بر پرده‌ی مشکی نقش بسته بود و بد جوری با دلم بازی کرد:

نمی‌خواهم برنجانم کسی را بی‌سبب، اما
چگونه مرگ یک مادر، چهل تن متهم دارد؟! 

یا امام رضا (ع)!
امروز
بار دیگر بر آستان حرمت
اذن دخول
با روضه‌ی مادرت
عجین شد
آجرک الله فی مصیبة امّک الصدیقة الشهیدة!

آهسته میان تنگ، ماهی، دلتنگ
گوید: دل تنگ بهتر از صد دل سنگ

امسال نهنگ است، خدایا! نشود
حال دل من قصه‌ی ماهی و نهنگ

سال نو همه‌ی دوستان مبارک. برای شما هم همان آرزویی را می‌کنم که دیروز بعد از تحویل سال برای زائران امام رضا علیه‌السلام با صدای بلند داد می‌زدم: «سال خوشی داشته باشید در پناه امام رضا (ع)». ان شاء الله همین روزها با خاطرات لحظه‌ی تحویل سال برمی‌گردم. یا علی