1. می‏پرسند: چطور این افتخار نصیبت شد و توفیق نوکری آقا رو بهت دادن؟ خیلی پی‏گیری کردی؟ چند سال توی نوبت بودی؟ پارتی داشتی؟ دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: خاطرات خدمت

از دهنم پرید و به اون رفیق پیشنهاد کردم فردا (دوشنبه که من تعطیل بودم و مجرّد) بریم ییلاق‏های اطراف مشهد (طرقبه، شاندیز و ...) و غذا رو بیرون بخوریم. اون هم از خدا خواست. تازه یادم افتاد که آخر برجه و کف‏گیر به ته دیگ خورده! دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: خاطرات خدمت

دیشب توی حرم امام رضا علیه السلام بارون قشنگی باریده بود و کف صجن ها رو خیس کرده بود. دم دمای اذان صبح، با همکارم قرار گذاشتیم که اول اون بره برای نماز صبح و بعدش، من. برای همین، پُست خودم رو در بست امام جواد علیه السلام ول کردم و رفتم ورودی باب الجواد (ع) ایستادم. دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: خاطرات خدمت

خداحافظ پیرهن مشکی من
مظهر داغ شقایق حسین (ع)

از خدا می‏خوام بازم بپوشمت
آی لباس فرم عاشق حسین (ع)

خیلی‏‌ها ازم می‏‌پرسن: شده تا حالا توی حرم امام‌رضا(ع)، معجزه‏‌ای از حضرت ببینی؟

لازم نیست حتماً به‌چشم ببینیم که خدا به آبروی آقا، مثلاً، مریضی رو شفا داده. همین که بعد از زیارت امام‌رضا(ع) حالت دگرگون می‌‏شه و «مقلّب‌القلوب»بودن خدا رو می‌‏چشی، خودش معجزه‌‏ست. با این حال قصد دارم از این به بعد، اتفاقات معجزه‌‏آسایی رو که توی حرم می‌بینم، این‏جا بنویسم.

امسال، صبح روز ولادت امام‌رضا(ع)، یکی از هم‏سفرای کربلا، برای مشهد پرواز داشت. روز ولادت، دوشنبه‏‌ی سردی بود و من داشتم برای نوکری، به‌سمت حرم می‌‏رفتم. به اون دوست عزیز تلفن زدم ببینم کی می‌‏رسه. با صدایی پر از حسرت جواب داد که به‌خاطر بدی هوا، پرواز لغو شده و نمی‌‏تونه بیاد. دلش، مثل صداش، گرفته بود. با یک دنیا التماس ازم خواست دعا کنم آقا هرچه زودتر اون رو بطلبه.

یکشنبه‏‌ی این هفته آقا طلبید و رفیق ما مسافر مشهد شد. همون شب، من کشیک بودم. (حدود دو ماهه که یکشنبه‏‌شب‏‌ها حرم می‏‌رم.) اومد محل کار من و شب با هم رفتیم حرم. شب‌‏ها، همون اول که وارد می‏‌شیم، ژتون غذای حضرت، که خیلی‏‌ها آرزوی خوردنش رو دارن، رو بهمون می‏‌دن. ژتون رو که گرفتم، با شرمندگی به دوستم گفتم که من فقط یه سهمیه دارم و باید همون یه غذا رو با هم بخوریم. (البته همون رو هم، به‌خاطر قوانین پیشرفته‏‌ی آستان قدس، باید قاچاقی! از مهمان‌‏سرا (غذاخوری حرم) بیرون می‌‏آوردم.)

توی این ایام، مأموران مهمان‌‏سرا به‌طور تصادفی میون هیئت‏‌ها می‌‏رن و بهشون دعوت‏‌نامه‏‌ی صرف غذای حضرت می‏‌دن. اون شب، ما مأمور شدیم که برای کنترل دعوت‏‌نامه‌‏ها، ورودی صحن قدس به گوهرشاد بایستیم. زائرای حضرت، از دورونزدیک، که معمولاً از صبح مشغول عزاداری و عرض‌ادب بودن، باید دو ساعتی توی گوهرشاد می‏‌نشستن و از سخنرانی و مداحی بهره‌‏مند می‌‏شدن. چند نفر از زائرا، غالباً پابه‌سن‌گذاشته‌‏ها، که حوصله‏‌ی این‌همه انتظار رو نداشتن، از خیر غذا گذشتن و وسط مجلس اومدن بیرون. یکی‌‏شون که حسابی عصبانی شده بود، با دلخوری از کنارم رد شد، دعوت‏‌نامه‌ی خودش رو کف دستم گذاشت و غر زد: نخواستیم!

دعوت‏‌نامه رو به دوستم دادم و محو چشم‏‌های پر از اشکش شدم که مبهوت دعوت ناگهانی آقا شده بود.

صبح دوشنبه، روزی که باید در حرم علی بن موسی الرضا (ع) می‏بودم، برای نماز راهی حرم علی بن ابی طالب (ع) شدم. بعد از نماز، بهترین کاری که به ذهنم می‏رسید، خواندن زیارت جامعه‏ی کبیره بود: السلام علیکم یا اهل بیت النبوّة، و موضع الرّسالة، و مختلف الملائکة ... دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: گوناگون

هفته‏ی پیش توی حرم خیلی به یاد میلاد بودم. آخه می‏دونید؟ شهید میلاد چند روز قبل از شهادتش اومده بود مشهد و دو روز توی حرم امام رضا علیه السلام مونده بود.
اون روز وقتی داشتم زیارت می‏کردم، همه‏ش توی این فکر بودم که میلاد توی اون دو روز چه حرف‏هایی با امام رضا (ع) زده بود؛ چی خواسته بود؛ چه جوری برات شهادت رو گرفته بود ...
فکر می‏کردم که گویا اباعبدالله علیه السلام هر سال تشریف می‏آرن و چند تا برات شهادت بین شیعیان و عزاداران تقسیم می‏کنن. خوش به حال میلاد که امسال نصیبش شد! تا باز کی لایق باشه و ...
میلاد بلیت پرواز کربلا رو از امام رضا (ع) گرفت؛ اون هم برای شب شام غریبان؛ پرواز اختصاصی؛ بدون تأخیر! و تربت جام، فقط سالن انتظار پرواز بود ...

تقدیم به شهید میلاد لرزان، پر کشیده از حلقه‏‌ی عزاداران شام غریبان 1430 تربت جام به اوج آسمان اباعبدالله الحسین علیه‌السلام

ای سینه‏‌زن حسین! داغ از یادت
بگذار به آسمان رسد فریادت

ارباب چنین مزد عزادار دهد
شد شام غریبان خودش میلادت

باز آمده تاریکی و تنهایی یک شب
یک بانوی تنها
دارد به دلش خون و به سر تب
«مظلوم حسینم»
ذکرش شده بر لب
با یک سر بر نیزه کند زمزمه زینب (س):
ای جان برادر!
تا سایه‏ی پر مهر علمدار ز سر رفت
شد خیمه پر از ناله‏ی نومیدی و غربت
طفلان همه گفتند:
عمو آب نیاورد ...
دیگر کسی از عهده‏ی این کار نیامد
علمدار نیامد
علمدار نیامد ...
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد
سقای حسین (ع) سید و سالار نیامد
*     *     *
آمد به سرم یک غم دیگر چو به دنبال
دیدم پسر فاطمه (س) را زخمی گودال
با سنگ شکستند ز تو هم سر و هم بال
امّید حرم باز هم این بار نیامد
علمدار نیامد
علمدار نیامد ...
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد
سقای حسین (ع) سید و سالار نیامد
*     *     *
آن روز پر از درد به صد رنج به سر شد
شد شام غریبان
زینب (س) شده آواره‏ی صحرا و بیابان
دل‏واپس طفلان
با سینه و با خیمه و با معجر سوزان
ای وای یتیمان!
با این همه غم حیف که غم‏خوار نیامد
علمدار نیامد
علمدار نیامد ...
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد
سقای حسین (ع) سید و سالار نیامد ...