امسال «هفت‌سین»مان را یک‌کاسه کرده‌ایم. همه را در یک سین جمع کرده‌ایم و آن‌هم سین «سلام» است؛ نه فقط سلام بر شما، که آن «السلام علیک یا علی‌بن‌موسی‌الرضا» در لحظه تحویل سال، مایه‌ی برکت هر سالمان است. امسال در سایه‌ی زیارت پربرکت شما، می‌خواهیم به مادرتان هم عرض سلام و احترام کنیم. می‌خواهیم بگوییم شادی نورزو نمی‌گذارد سفره‌ی عزای مادرتان کم‌رونق شود. اصلاً شاید زرق‌وبرق سفره‌ی نوروز امسال کم‌رنگ‌تر شده تا عزای مادرتان پررنگ‌تر شود؛ دیده‌ی گریان را با پسته‌ی خندان چه‌کار؟ امسال می‌آییم در حرم شما برکت آغاز سالمان را از تنور خانه‌ی فاطمه(س) طلب کنیم. امسال، همان روزهای آغاز بهار، طعم بی‌مادری را حس می‌کنیم و «یتیم» فاطمه(س) می‌شویم و «اسیر» غم‌هایش و «مسکین» عنایاتش: «و یُطعِمونَ الطَّعامَ عَلی? حُبِّهِ مِسکیناً و یَتیماً و اَسیراً». دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: مناسبت‌ها

معمولاً صدای گریه‌ی بچه‌ها در حرم امام رضا علیه‌السلام مسیر خادمان حضرت را به سمت صدا تغییر می‌دهد تا با درآوردن شکلاتی از جیب، کودک را آرام کنند. اما گریه‌ی آن‌روز در بست شیخ بهاءالدین(ره) شدیدتر از همیشه بود؛ دخترک مادرش را گم کرده بود و فریاد می‌زد: «مامانی! مامانی!» شکلات را به دخترک دادم و آرامش کردم. چند لحظه‌ بیشتر نگذشته بود که مادرش پیدا شد. با خودم فکر کردم: «اگر دخترک مادرش را گم نکرده و گریه نمی‌کرد، شاید اصلاً متوجه‌اش نمی‌شدم و شکلاتی هم به او نمی‌دادم. شاید گاهی خدا می‌خواهد به‌مان شکلات بدهد که به دردوغمی مبتلایمان می‌کند!»

در همین حال‌وهوا:

چند تُن توفیق!

این‌همه استرس برای من که اصلاً اهل استرس نیستم، عجیب بود. آن‌قدر گرفتارش شده بودم که حتی در حال زمزمه‌ی زیارت عاشورای سر پاس، بست شیخ بهاءالدین(ره)، هم ول‌کُن‌ام نبود: «آخر چرا از دبیرخانه تماس نگرفتند؟ یعنی هیچ‌کدام از کارهایم در جشنواره‌ی مطبوعات امسال رتبه نیاورده است؟ چه‌طور ممکن است؟»

زیارت عاشورا داشت به پایانش نزدیک می‌شد که امام رضا علیه‌السلام آرامم کرد: «همین زیارت عاشورایی که الآن داری از حفظ می‌خوانی، از کجا آمده؟ یادت رفته همین ماه صفر امسال، سر پاس توی صحن جامع، شروع کردی به خواندن زیارت عاشورا و متوجه شدی که همه‌اش را حفظ شده‌ای؟ یادت رفته که این حفظ شدن را هدیه‌ی امام رضا(ع) می‌دانستی؟ جایزه از این بالاتر؟ جایزه‌ی جشنواره را می‌خواهی چه‌کار؟ گور بابای جشنواره!»

در همین حال‌وهوا:

تقدیم به امام رضا(ع)

داشت وسط صحن جامع مثل باد می‌دوید که پایم را رویش گذاشتم و نگه‌اش داشتم. مشمای فراری را که داخل سبد عمودی مشماها گذاشتم، پایین نرفت و از ترس باد، مثل بقیه‌ی مشماها خودش را چسباند به دیواره‌ی مشبک سبد.

یاد زائرانی افتادم که از ترس طوفان‌های سخت روزگار، خودشان را به ساحل امن حرم امام رضا علیه‌السلام می‌رسانند، خودشان را به ضریح می‌چسبانند و رهایش نمی‌کنند.

طوفان‌زده‌ایم آقا! ببخش که دیگر طوفان‌زده‌ها را فراموش می‌کنیم؛ ببخش که ضریحت را می‌چسبیم و ول نمی‌کنیم!

به مشرکان تو شدیدا، به کافران تو غلیظا
به مؤمنان تو رئوفا، به صالحان تو رحیما

هزار آیه‌ی «والشمس» پرتوی ز جمالت
که درّ بحر وجودی، «أَلَم یَجِدکَ یَتیما»؟^*

به راه‌پوی کمالت بهشت باد هنیئا
به دشمن تو و آلت غذاب باد الیما

^* امام رضا علیه‌السلام در بخشی از پاسخ به پرسش‌های متعدد مأمون(له) درباره‌ی عصمت انبیا فرمودند: «خداوند تعالی به پیامبرش محمد (صلى‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «أَلَم یَجِدکَ یَتیماً فَآوی?» یعنی مردم را به‌سوی تو پناه داد؛ «وَ وَجَدَکَ ضالّاً فَهَدی?» یعنی تو را در نظر قومت کمراه یافت، پس آن‌ها را به معرفت تو هدایت کرد؛ «وَ وَجَدَکَ عائِلاً فَأَغنی?» یعنی به این بی‌نیازت کرد که دعایت را مستجاب قرار داد.» مأمون(له) پس از این پاسخ گفت: «بارک الله فیک یابن رسول‌الله.» سپس امام رضا علیه‌السلام در تفسیر آیه‌ی «أَلَم یَجِدکَ یَتیماً فَآوی?» فرمودند: «یتیم یعنی چیزی که مانند ندارد و برای همین به مروارید «یتیم» یعنی بی‌همتا می‌گویند.» (البرهان فی تفسیر القرآن، ج‏5، ص685)

بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، 1416 ق.

در همین حال‌وهوا:

وقتی به غمزه می‌شکنی رونق بتان

ورودی رواق شیخ طوسی(ره)، کانون پیوند آسمانی زوج‌های جوان، در شب میلاد رسول‌الله - صلی‌الله‌علیه‌وآله - و امام صادق - علیه‌السلام - مثل همه‌ی اعیاد دیگر، لبریز از تبریک و خوش‌وبش و لبخند و شادی خانواده‌های زائر بود. بعد از نماز مغرب‌وعشاء، پرواز چوب‌پر و نوای «یا الله! بفرمایید تو(ی) مسیر نمونید» را با این شعار عیدانه همراه کردم: «حجاب، لبخند، صلوات یادتون نره.»

بیچاره حجاب! باید آن را لای زرورق لبخند و صلوات بپیچند تا یادش بیفتیم!

در همین حال‌وهوا:

آیا کار خوبی است؟!

دیدن زائران پیاده‌ی آقا امام رضا علیه‌السلام در ایام آخر صفر، حسرت نرسیدن به زیارت اربعینی کربلا و همراهی با زائران پیاده‌ی اباعبدالله‌الحسین(ع) را دوباره در وجودم زنده کرده بود. عجیب غبطه می‌خوردم به این پاهای پرارادت که خود را از هرسو به مشهد و کربلا می‌رسانند.

کشیک فوق‌العاده‌ی 28 صفر داشت به پایان می‌رسید که مادری پابرهنه خودش را به من رساند و برای گرفتن دم‌پایی از کفش‌داری‌ها راهنمایی خواست. مجبور شدم همراهش شوم، چون زائر ساده و خاکی کاروانی پیاده از تربت‌حیدریه نمی‌توانست به‌تنهایی نشانی‌ها را پیدا کند. فکر کردم برای لحظه‌ای همراه شدن با زائران پیاده‌ی آقا بهترین فرصت است و نگذاشتم ابراز شرمندگی‌ها و «ای خدا مرگُم»های پی‌درپی‌اش مانعم شود که کفش‌هایم را با افتخار به او بدهم و خودم پابرهنه راه کفش‌داری صحن آزادی و بعد، صحن انقلاب را طی کنم.

بعد از خداحافظی، چند قدم دور شده بودم که صدایش برم گرداند: «حاج‌آقا! دوتا دختر دم بخت دارم که برای جهیزیه‌شان مانده‌ام. دعا کن امام رضا(ع) درست کند.»

پ.ن.

1. عکس‌های بیشتر از حرکت کاروان‌های پیاده به سمت مشهد: 1 و 2.

2. متأسفانه نتوانستم در ایام شهادت در خدمتتان باشم. کشیک‌های فوق‌العاده، پذیرایی از زائران دورونزدیک حضرت، امتحانات و... . این چند روز هم که غم از دست دادن پدربزرگی مهربان و دوست‌داشتنی...

«طوفان سندی» خواب مردم چند کشور را آشفته کرد و خانه‌هایشان را ویران؛ از جامائیکا و کوبا و هائیتی تا آمریکا و کانادا. این پریشانی و بی‌سروسامانی، به حساب تقویم مذهبی ما اوایل ذی‌الحجه به سراغ مردم آن سر دنیا آمد، اما پس‌لرزه‌های آن تا محرّم و پس از آن هم ادامه یافت و همچنان دل‌های خاک‌نشینان را لرزاند. اما در آن هنگامه، عده‌ی کم‌شماری هم بودند که دلشان به طوفان سندی نلرزید، که آنها بی‌سروسامان حسین(ع) بودند و دست‌به‌دامان او. به سراغشان رفتم تا ببینم عزاداری امسالشان چه طعمی داشته است.  دنبالم بیا ...


موضوعات مرتبط:
برچسب‌ها: مناسبت‌ها